Dom Masona i Kamili Devouey

Arno

- Już się robi. - powiedział dziarsko i po chwili wrócił z dwoma takim i samymi kubkami z kawami w ręku. Jedną z nich wręczył Kamili, po czym siadł w fotelu naprzeciw niej i czekał aż to ona nawiąże rozmowę. Wydawała się być ciekawą kobietą.

Kamila

- Długo tu mieszkasz ? - spytała trzymając w dłoni kubek z gorącą jeszcze kawą.

Arno

- Ze dwa tygodnie już będzie. - powiedział upijając łyk kawy i uśmiechając się znad kubka.

Kamila

- I że wcześniej się nie spotkaliśmy... - powiedziała i puściła do niego oczko. Upiła łyk kawy i dalej grzała ręce o kubek.

Arno

Uśmiechnął się tylko pod nosem.
-Może nie było nam dane... - i urwał na chwilę pijąc swoją ukosianą kawę - a Ty jak długo mieszkasz na Wisterii? - spytał.

Arno

[wrócił.]
Nicolas wrócił do domu bez koszulki, która została u Adama.
Zauważył, że Mason ma gościa więc podszedł tylko do szafy i założył jakąś nową.
Wrócił do kuchni i wziął z niej coś na ząb, po czym poszedł do siebie do pokoju i odpalił komputer.

O taką koszulkę włożył :

Arno

Nicolas postanowił, ze wreszcie lepiej pozna sąsiadów, zszedł na dół i gdy wychodził rzucił :
-Wychodzę.
[ i wyszedł. ]

Kamila

- Już nie pamiętam, kiedy tu przyjechałam. - Kama zaśmiała się. Zobaczyła i usłyszała "wychodzę".
- Brat ? - spytała.

Arno

- Dokładnie. - powiedział i kiwnął głową w jej stronę popijając kawę założył nogę na nogę i zaproponował : - Może opowiesz mi coś o sobie? - i uśmiechnął się.

Kamila

- Cóż ciekawego mogę ci o sobie opowiedzieć... - powiedziała Kama zastanawiając się od czego zacząć.
- Może zadasz jakieś pytanie ? Bo sama jakoś nie wiem, co powiedzieć... - powiedziała po chwili zastanowienia i uśmiechnęła się słodziuchno do mężczyzny. Bardziej rozsiadła się w wygodnym fotelu.

Arno

Cały czas trzymał kubek w dwóch dłoniach i patrzył znad niego na Kamilę.
- Czym się zajmujesz? - spytał nagle i upił łyk kawy.

Kamila

- Z początku studiowałam prawo... potem zostałam przewodnikiem turystyczny, a teraz... teraz odpoczywam od pracy i cieszę się życiem. A ty ? - mówiła z przerwami, jakby zastanawiała się, co ma po chwili powiedzieć, by zabrzmiało to ładnie i płynnie. Upiła łyk kawy, a trochę mleczka zostało na jej górnej wardze, co naturalnie oblizała ze smakiem.

Kamila

Nagle w kieszeni Kamy rozległ się dźwięk komórki. Wyjęła ją z kieszeni i nacisnęła czerwoną słuchawkę, po czym wsadziła ją z powrotem do kieszeni.
- To czym się zajmujesz ? - spytała ponownie dla pewności, jakby mężczyzna stracił wątek.

Arno

Upił łyk kawy i powiedział :
- Studiuję. - powiedział tajemniczo i oblizał wargi od kawy wpatrując się w twarz Kamili.

Kamila

- Na jakim kierunku ? - spytała lekko się uśmiechając.

Arno

- Dziennikarstwo. - powiedział z przekąsem; pożerał Kamilę wzrokiem; była sympatyczna; miła; ładna i co najważniejsze dojrzała.

Kamila

- Ach dziennikarstwo... Lubię dziennikarzy, większość moich znajomych było dziennikarzami. - powiedziała myśląc, a raczej tak jakby wspominając stare, dobre dzieje. Widziała pożerający ją wzrok mężczyzny, lecz nie zaeragowała i czekała na jakąś jego reakcję.

Arno

- Czyli mnie też polubiłaś? - spytał uśmiechając się znad kubka.

Kamila

- Heh... nie znamy się zbyt dobrze, ale jesteś na dobrej drodze, bym cię polubiła. - zaśmiała się tak jakby do kubka.
- Tylko tego nie zepsuj. - w żartach pogroziła mu palcem i zawstydziła się trochę swojego zachowania. A na jej twarzy ciągle widniał promienny uśmiech.

Arno

- Kocham to co robię. - powiedział i dokończył kubek odstawiając kawę na stoliczek obok - Młodo wyglądasz i pewnie jesteś młoda. - powiedział i uśmiechnął się cwanie.

Kamila

- Nie jestem stara, a kobiet o wiek się nie pyta. Dziękuję za komplement, ale wyglądam idealnie na tyle, ile mam lat. - odpowiedziała tym razem trochę cwanie.
- Cieszę się, że kochasz swoją pracę. Każdy powinien kochać to, co robi w życiu. Ja nie mogłam zostać prawnikiem, bo choć lubiłam ten zawód, to nie mogłam znaleźć czasu na spacery, oraz na przebywanie na świeżym powietrzu. Tylko siedziałam w tych aktach i ogólnie - w papierkach. Za to praca przewodnika turystycznego idealnie pasowała mi do spacerów, aż do znudzenia... ale ja to lubię, tak samo jak te rozprawy sądowe i te moje kochane papiery z akt.... - trochę skłamała, bo wiadomo, że to z prawem chodziło o Adama. Ale przecież nikt się nie skapnie...

Arno

- No i bardzo dobrze. Aktywnie spędzasz czas i w dodatku lubisz to co robisz. - zamilkł na chwilę i powiedział - to ciekawe zajęcie. - i znów umilkł - Skoro mówisz, że wyglądasz na tyle ile masz; to na mój gust masz nie więcej niż 20 - parę lat. - powiedział uśmiechając się szczerze. Po chwili coś zaczęło ' dzwonić ' - to bł sygnał smsa; dostał go od Julie. Odczytał go i schował komórkę do kieszeni.

Kamila

- Naprawdę wyglądam tak młodo ? - spytała z lekkim zdziwieniem.
- A może uprawiasz jogging ? - zapytała po chwili obmyślając powoli plan następnego dnia. Plan, według którego nigdy się nie zastosuje pewnie, bo każdy dzień jest inny i niepowtarzalny, jedyny w swoim rodzaju.

Arno

- Nie miałem okazji. - powiedział - To jakaś propozycja? - zapytał. - Bardzo młodo. - dodał uśmiechając się.

Kamila

- Propozycja ? - spytała zdziwiona. Pomyślała trochę, upiła łyk kawy i dała odpowiedź.
- Owszem. Jeśli byś chciał, to moglibyśmy zrobić taki poranny jogging jutro rano. Tylko ostrzegam : moje współlokatorki mogą się do nas przyłączyć i nie będziemy mieli świętego spokoju, więc najpierw to przemyśl, zanim się zgodzisz. Jeśli chcesz, to dla moich współlokatorek możesz wziąć swojego brata. - powiedziała to, co jej przyszło na pierwszą myśl.
- I jeszcze raz dziękuję za komplement. - znów upiła łyk kawy, uśmiechnęła się raz jeszcze i zaczerwieniła się.