Dom Masona i Kamili Devouey

Granmor

-Dwieście? - spytała zimno.

Arno

- Ani trzysta, ani czterysta, ani milion. - powiedział patrząc na Julie smutnym wzrokiem.

Granmor

-Więc może zwykła przyzwoitość? - spytała z iroicznym uśmiechem.

Arno

- Julie już ci mówiłem, że nie mogę. - powiedział mierząc spojrzeniem jej talię, po czym westchnął.

Granmor

-Więc ja mam wyjechać? - spytała z irytacją w głosie.

Arno

- Rozmawiałaś z Patrickiem? - spytał; miał zamiar powiedzieć co innego, lecz się wycofał.

Granmor

Skinęła tylko głową.

Arno

- Też był za tym żeby mnie przekupić czekiem? - spytał patrząc na słońce w górze.

Granmor

-Nie, był za tym by wynająć mordercę. - rzuciła lekko.

Arno

- Niby czemu? - spytał krzywiąc się PRAWDOPODOBNIE od rażących go promieni słońca.

Kamila

Dziewczyna stała w swoim miejscu i patrzyła na tych dwoje. "Pewnie się kłócą."- pomyślała i zwróciła twarz ku słońcu.

Granmor

-Masz jeszcze czelność się pytać? - spytała z ironicznym uśmiechem.-Idź do swojego gościa. A później łaskawie stąd wyjedź.

Arno

- Już ci powiedziałem, co sądzę na temat wyjazdu. Nie mogę - nawet dla Ciebie. A jeśli tak bardzo nie chcesz mnie widzieć to właśnie idę do swojego gościa. - oznajmił krótko bez żadnej ironii w głosie; zwyczajnie. Podszedł do Kamili i ponownie się przywitał z uśmiechem na ustach :
- Dzień dobry.

Granmor

Julie podeszla do dziewczyny, pozegnala się i sobie poszla.
[WYCHODZI :Julie]

Kamila

- Dzień dobry. Kłótnia ? - spytała ukradkiem spoglądając na odchodzącą Julie.

Arno

- Można tak to nazwać. - powiedział, po czym podszedł do drzwi i je otworzył; wykonał gest zapraszający do środka i spytał : - Proszę, może Pani wejdzie?

Kamila

- A nie przeszkadzam ? - spytała trochę zakłopotana. Mogła przecież ich zostawić.

Arno

- Widzi tu Pani kogoś? - spytał retorycznie wskazując na dom.

Kamila

- Nie... - powiedziała krótko z odrobiną ironii i weszła z mężczyzną do środka jego domu.
- Kamila Cobbler... - powiedziała obracając się na pięcie w kierunku mężczyzny. Uśmiechnęła się przepraszająco, za wcześniejszą ironię.

Arno

Zamknął za nią drzwi, podszedł do niej, schylił się ( nie tak jak J. Kaczyński podniósł do góry rękę ^.^ ) do jej dłoni i pocałował ją.
- Mason Devouey - przedstawił się.

Kamila

Te ucałowanie dłoni było miłym gestem, więc Kamila nadal się uśmiechała, lecz tym razem tak jakby słodko.
- Widzę, że znasz Julie... Miła z niej osoba, nieprawdaż ? - spytała szczerze mówiąc nie wiedząc, o czym ma tak ogólnie mówić.

Arno

- Miła, ale zależnie od sytuacji. - uśmiechnął się Masonowato. - Napije się Pani czegoś? - spytał idąc za barek połączony z kuchnią.

Kamila

- Kawy poproszę. - poprosiła i usiadła na czymś tam, co było w pobliżu.

Arno

- Jaką - spytał uśmiechając się cwanie; chodziło mu o rodzaj i z czymś czy bez czegoś. ; d

Kamila

- Z mlekiem poproszę. - ozwała się równie cwaniacko, jak on.