Dom Karla Mayer'a

Naomi/Missy

- A masz lalki ? - lalki, to była podstawa. Jak on nie ma lalek, to jest zły.

Arno

- Coś się znajdzie, ale idź na chwilkę na górę kochanie. - powiedział i wszedł z nią na górę i zaprowadził ją do jakiegoś pokoju.

Naomi/Missy

Na szczęście miał jakąś lalkę, więc się nią bawiła.
- O, wrócił pan. Naomi wiele mi o panu opowiadała. Na przykład o tym, jak pan zniszczył jej życie. - kiwnęła głową w stronę sufitu, co miało oznaczać, że mówi o Missy.

Arno

-Słucham? - zdziwił się i to bardzo słysząc te słowa, spojrzał na staruszkę z zaciekawieniem i oburzeniem zarazem, nawet nie usiadł.

Naomi/Missy

Widząc jego reakcję uśmiechnęła się pod nosem. - Mniejsza z tym, Przywiozłam dziewczynkę panu, bo jej matka nie żyje. Rak trzustki, złośliwy. Wie pan, czym to się kończy i że jest to nieuleczalne. Dziewczyna nie zna szczegółów, uznałam, że jest na to za młoda. Wie tylko, że jej matka nie żyje. Tu mam papiery. - w tym momencie wyciągnęła jakieś papiery z kieszeni. - Jak pan je podpisze, to ma pan prawną opiekę nad córką. Ja nie mogłam opiekować się dzieckiem, bo wie pan, już nie ten wiek. Proszę. - podsunęła mu papiery i jakiś czarny długopis.

Arno

Usiadł na sofie i położył papiery na stoliku, widać było, że przez chwilę się wahał, no ale co miał zrobić? Zostawić Missy jakiejś staruszce, własną córkę miał gdzieś oddać? Co to, to nie...może i nie będzie doskonałym ojcem i nie będzie mu łatwo, ale córki nie zostawi. Jednym zręcznym ruchem ręki podpisał czytelnie w wyznaczonym miejscu i w milczeniu wstał z sofy.

Naomi/Missy

Wzięła papiery. - Coś jeszcze chce pan wiedzieć ? - spytała, po czym wstała ze swojego siedzenia. - Przy okazji, mówiłam jej, że pan jest jej ojcem, ale trochę zejdzie, póki przestanie nazywać pana wujkiem. - podała mu dłoń, jeżeli już nic od niej nie chce.

Arno

- Czy Naomi... - przełknął ślinę - Czy Naomi cierpiała? - westchnął i spuścił głowę, chciał to wiedzieć, tylko tyle.

Naomi/Missy

- Na pewno mniej, niż wycierpiała przez pana. Jak przyjechała do mnie to bardzo cierpiała po odejściu męża. Chorobę przyjęła łagodnie. Sama chciała umrzeć bez bólu, dlatego umarła tak szybko. - odpowiedziała mu. Na wspomnienie tej młodej przyjaciółki było jej na prawdę przykro. - Proszę zbadać w przyszłości córkę, bo potem może być za późno. - dopowiedziała i czekała, aż się z nią pożegna. Ona bardzo chciała stąd wyjść.

Arno

- To chyba usłyszała Pani zupełnie inną historię, skoro to ona przeze mnie cierpiała... - odchrząknął i odprowadził ją do drzwi.

Naomi/Missy

- Do niezobaczenia. - powiedziała bardzo nieuprzejmie staruszka, po czym wyszła. Wsiadła w taksówkę i odjechała.
A ona nic nie wiedząc bawiła się dalej.

Naomi/Missy

Nowy dzień :
Z impetem wpadła do pokoju ojca. - Wujek, znasz świętego Mikołaja ? Mam dla niego list. - podała mu ładnie złożoną kartkę w ozdobnmej, dojkładnie zaklejonej kopercie. Tylko noie do końca zaadresowaną. Było na niej jedynie : "Santa Claus"

Arno

Nie był przyzwyczajony do takiej pobudki. Gdy tylko otworzył oczy uśmiechnął się do małej.
- Oczywiście, że znam, kochanie.

Naomi/Missy

- Wyślesz do niego list ? Ja nie wiem, jaki ma adres. - posmutniała maleńka.

Arno

- Oczywiście, że wyślę, kochanie. - uśmiechnął się szeroko i posadził ją naprzeciw siebie.

Naomi/Missy

- Dziękuję. - uśmiechnęła się słodko i pocałowała ojca w policzek.

Arno

- Jesteś głodna? - zapytał.

Naomi/Missy

- Tak. Zrobisz mi to, co robiła mi mama ? - zapytała zeskakując z łóżka.

Arno

- Czyli? - zapytał unosząc brwi i uśmiechając się do niej.

Naomi/Missy

Wytłumaczyła mu jakąś naprawdę trudną potrawę. - No to co, zrobisz ? - uśmiechnęła się szeroko i nabrała apetytu.

Naomi/Missy

Nowy dzień
Widziałam, że Arno wrócił, więc prosze, możemy grać. Mała sobie śpi, ze swoim ponurym, starym zającem bez prawego ucha.

Kamila

/psychopatko, co ty robisz z biednym dzieckiem ?

Naomi/Missy

/czepiasz się

Naomi/Missy

Nowy dzień :
Zeszła na dół i rozległo się wielkie - Tato !